In de gloed van de nakende Franse rentrée littéraire rustig in een hoekje wegduiken met een oude Prix Goncourt (2001) in pocketuitgave, dat is ook vakantie.
De voormalige arts zonder grenzen Jean-Christophe Rufin vertelt in Rouge Brésil op licht ironiserende toon de tot mislukken gedoemde Franse poging om in 1556 La France Antarctique te stichten, op een eilandje vlak voor de kust van het huidige Rio de Janeiro. De titel verwijst naar de houtsoort pau brasil die men omstreeks 1500 in Zuid-Amerika ontdekte en waaruit men rode kleurstof won. We beleven de historische gebeurtenissen mee door de ogen van broer en zus Just en Colombe, tieners die onder valse voorwendsels ingescheept worden om als tolk ('truchement') te fungeren: kinderen leren vlot vreemde talen wist men toen ook al. Het wordt een exotische avonturenroman die prettig leest. Soms spannend, soms wat (té) naïef romantisch, vele wetenswaardigheden tussen de regels door; Dat vrouwen in principe geen kannibalen hoefden te vrezen bijvoorbeeld, aangezien de Indiaanse menseneters enkel mannelijke vijanden verorberden. Dat in geval van averij niet alleen ballast maar ook mensen zonder scrupules overboord werden gezet om met een lichter schip de expeditie verder te zetten. Dat sommige schipbreukelingen strandden op het Braziliaanse vasteland om nooit meer terug te willen keren, zoals de Vlaamse kok die voortreffelijk worsten en schenkels klaarmaakte à la mode d'Anvers (met bier?). Naar het einde toe wordt het verhaal onvermijdelijk grimmiger en het contrast tussen beschaving en barbarisme, goed en slecht erg relatief. De kolonie kleurt rood van geweld en gaat ten onder aan ziekten, vijandelijke aanvallen, politiek gekonkel en godsdiensttwisten tussen katholieken en protestanten. Voor Just en Colombe draait alles alsnog goed uit. Hoe dan? Bonne lecture ... .
Jean-Christophe Rufin, Rouge Brésil, Folio n° 3906 (Prix Goncourt 2001)
Voor meer boekennieuws, lees Een goed Frans boek of Met Liddy aan tafel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten